نخستین بار نام ناصر حسینی را در دهه ی هفتاد خورشیدی، شنیدم. دایی ام مستاجر همسرش بود. خودش بیش از ده سال می شد که از دنیا رفته بود. من در دیدار با دایی بارها "خانم حسینی" را دیده بودم، که آن روزها زنی هفتادساله می نمود، ولی آنقدر خام بودم که هرگز به ذهنم نرسید از او درباره ی شوهر آهنگسازش چیزی بپرسم یا گفت و گویی ضبط کنم و عکسی از آلبوم قدیمی به امانت بگیرم. آنها فرزندی نداشتند. آنچه پس از این می نویسم شنیده هایی از دایی درگذشته، همراه با جست و جوهای خودم است.
ناصر حسینی افسر ارتش و دانش‌آموخته ی هنرستان عالی موسیقی بود. در بخش موزیک ارتش کار می‌کرد. کلارینت (قره‌نی) می نواخت و گاه آهنگ می ساخت. زادروز او به احتمال، چند سال پیش یا پس از ۱۳۰۰ خورشیدی، بوده است. در جوانی بیمار شد؛ گویا سل گرفت. از سوی ارتش وی را برای درمان به اروپا می فرستند. آنجا آموزش موسیقی را خودآموز و آزاد پی می گیرد و با موسیقی کلاسیک و ارکستراسیون مدرن آشنا می شود. به ایران که بازمی گردد آهنگ و آهنگسازی را سخت تر دنبال می‌کند. ناصر حسینی هنرمندی سخت گیر و گزیده کار بود. با هنر بازاری و کاباره ای میانه ای نداشت. از میان خوانندگان محمد نوری را به شاگردی پذیرفت، زیرا او را وارسته و به دور از مال اندوزی می دانست. نوری هم به استاد احترام ویژه ای می گذاشت. شوربختانه شماری از آهنگهایی که برای نوری ساخته پخش سراسری نشده و در بایگانی رادیو مانده است. بنا بر شنیده ها، گویا ویگن هم روزگاری خواسته از ناصر حسینی موسیقی بیاموزد که وقتی به دیسیپلین او تن نداده وی را از استودیو بیرون کرده است!
ناصر حسینی از نخستین کسانی بود که به ارکستراسیون و تنظیم آهنگ توجه نشان داد. او پبشکسوت بزرگانی چون واروژان، بابک بیات، فرید زلاند و. بود، گرچه آهنگهایش به دلیل شکوه و شاعرانگی بیشتر شاسون های فرانسوی را به یاد می‌آورد تا موسیقی پاپ را. ساخته های ناصر حسینی هم گستردگی و سازبندی موسیقی کلاسیک غربی را دارد و هم از زیبایی موسیقی شرق بهره‌مند است. وی همچنین دلبسته‌ی موسیقی اقوام ایرانی بود و قطعه‌های لری، ترکی و گیلانی را بازآفرینی کرده بود. او همچنین موسیقی عربی را دوست داشت. از سرایندگانی که برایش ترانه گفته اند می توان یدالله رویایی، نیاز کرمانی، منوچهر میکده و پرویز وکیلی را نام برد.
قدر این افسر هنرمند و دانشور در موسیقی مدرن ایران ناشناخته مانده است.